artion

Το ότι ο Ρίτσος εκτός από τα ποιητικά του έργα έγραψε και τέσσερα θεατρικά, λίγοι το γνωρίζουν. Και θα παρέμεναν άγνωστα τα έργα αυτά, αν δεν φρόντιζε ο Κώστας Νίτσος, φίλος του ποιητή, να τα εκδώσει με περισσή αγάπη, υψηλή αισθητική και επιστημονική αρτιότητα. Ο Νίτσος, σεβάσμια μορφή του Θεάτρου αλλά και της Δημοσιογραφίας, άνθρωπος αταλάντευτος στις αρχές του και ευθύς στον λόγο του, υπηρέτησε με κύρος και αξιοπρέπεια και τους δύο αυτούς χώρους τον έναν μέσα από τον άλλο. Υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, όπου άφησε εποχή με τους «Αστερίσκους» του, σχόλια για το θέατρο που έγραφε στην περίφημη δεύτερη σελίδα που φιλοξενούσε τα καλλιτεχνικά (δείγμα της σημασίας που δινόταν τότε στον Πολιτισμό). Οι «Αστερίσκοι» εκδόθηκαν αργότερα σε βιβλίο. Ο Νίτσος όμως, θα μείνει στην ιστορία ως εκδότης του θρυλικού περιοδικού «Θέατρο», που αποτελεί ένα καλλιτεχνικό, επιστημονικό και εκδοτικό μνημείο για τη νεότερη Ελλάδα και πολύτιμη πηγή για τη θεατρολογική έρευνα στη χώ

Αρχές του καλοκαιριού μου τηλεφώνησε ο Σάββας. - Ο Τσάγκας ξανανεβάζει την Ελένη. - Λοιπόν; - Δεν μου είπε τίποτα, αλλά στις φωτογραφίες των εφημερίδων είδα τα κοστούμια μου. Του τηλεφώνησα και μου είπε ότι τα κοστούμια του ανήκουν, εγώ όμως, όπως ξέρεις, δεν του είχα πουλήσει τα πνευματικά δικαιώματα, η συμφωνία ήταν για τη συγκεκριμένη παράσταση. - Τι θα κάνεις; - Δεν ξέρω, θα το ψάξω! Ο Σάββας το έψαξε μάλλον και η παράσταση ξανανέβηκε. Αυτή τη φορά στα κοστούμια, δίπλα στ’ όνομα του Πασχαλίδη μπήκε και της Δέσποινας Βολίδη. Μετά από καυγά φαίνεται, γιατί στο βιντεάκι που είναι αναρτημένο στο Youtube δεν αναφέρεται ενδυματολόγος. Το μόνο κοστούμι που δεν υπήρχε είναι το έξωμο της Ελένης, που θυμίζει βραδινή τουαλέτα Νicos & Takis. Καμία σχέση με το βελούδινο μακρυμάνικο του Σάββα που έδενε απόλυτα με τα υπόλοιπα, αλλά μάλλον έπεφτε ζεστό για καλοκαίρι... Από το βίντεο αυτό αποδεικνύεται και η λαθροχειρία στη σκηνοθεσία. Τα πρώτα 37΄΄ είναι από την Πάροδο, με ελαφρώς κακοποιημένη

Ένα ενδιαφέρον κείμενο για την εκπαίδευση μου έστειλε ο φίλος Τάκης (γνωστός μας και από το post "Θέατρο και μαθηματικά"), κατά κόσμον Παναγιώτης Σπύρου, Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΙ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ -ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ- Για να μιλήσουμε για την εκπαίδευση των καιρών μας, πρέπει καταρχήν να δούμε με ειλικρίνεια και θάρρος τον αιώνα μας. Πρέπει να δούμε κατάματα και τις προσδοκίες που καλλιεργούνται αλλά και τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες αυτές αναφύονται. Η κοινωνία αλλάζει ταχύτατα μπροστά στα μάτια μας, ο πλανήτης αλλάζει, το παγκόσμιο χωριό διαρκώς μετατοπίζεται. Ποτέ άλλοτε η φράση του Ηράκλειτου για την ατέρμονη ροή του κόσμου δεν ήταν τόσο επίκαιρη. Οι προβλέψεις μας αδυνατούν διαρκώς, οι εκπλήξεις μας εντείνουν την αμηχανία, η μνήμη μας δεν προλαβαίνει να σώσει τα φαινόμενα. Η Αλήθεια του κόσμου (ως άρνηση της λήθης, ως εκείνο που δεν πρέπει να ξεχαστεί!) αποκτά έναν απελπιστικά εφήμερο

Δεκαοκτώ χρόνια πίσω με γύρισαν οι φίλοι και ομοϊστολόγοι μου "Λερναία Ύδρα" και "Φλαμενκο-Λόγιον", με τους σίχους του Σουρή που ανήρτησαν πρόσφατα, θέλοντας, και πολύ σωστά, να δείξουν τη διαχρονικότητα των εθνικών μας ...ιδιαιτεροτήτων. Το καλοκαίρι του 1991, ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο δροσερό Θέατρο Κήπου, η παράσταση με τα δυο έργα, του Αγγέλου Βλάχου και του Δημητρίου Κορομηλά. Ανάμεσα στ' άφθονα τραγούδια της παράστασης, αυτό που ακολουθεί και που θαρρώ πως θα συμβάλλει στην περί διαχρονικότητος θεωρία. Είναι από την "Κόρη του Παντοπώλου" (1866 !). Τι πεζότης στην Ελλάδα! Πού αισθήματα, πού πάθη; Όλα ‘μβήκαν στην αράδα, και το έκτακτον εχάθη! Τώρα -ο θυμός με πνίγει- όλα πάγουν με το ζύγι. Ποιος την σήμερον ημέρα για τον γείτονά του τρέχει; ποιος σου λέγει καλημέρα αν ανάγκην σου δεν έχει; Ποιος το στόμα του ανοίγει να πει λόγον δίχως ζύγι; Σ’ αγαπούν; Ρωτούν την προίκα. Σ’ ομιλούν με γλυκειά γλώσσα, όλη τους εκείνη η γλύ

Ήτανε το 1981 όταν πρωτάκουσα τον Πιερή Ζαρμά. Ένας φίλος, επιστρέφοντας από την Κύπρο, μου περιέγραψε ενθουσιασμένος τη συναυλία του Ζαρμά που είχε παρακολουθήσει εκεί και μου έβαλε ν’ ακούσω το δίσκο με τα παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια που είχε κάνει τότε ο σπουδαίος αυτός βαρύτονος. Από τον δίσκο έφτιαξα μια κασέτα που δεν έπαψα για χρόνια έκτοτε να την ακούω. Ο Ζαρμάς τραγουδάει σε δική του ενορχήστρωση μια σειρά από πολύ γνωστά τραγούδια της κυπριακής παράδοσης, με τη συνοδεία της Ορχήστρας Μαντολίνων του Kassel. Δουλειά εξαιρετικά απλή, αλλά γεμάτη πάθος που πήγαζε από την οπερατική θητεία του Ζαρμά και την αγάπη του για την πατρίδα. Ο Πιερής Ζαρμάς (1933-2007) γεννήθηκε στην κατεχόμενη Ακανθού της Κερύνειας. Εκτός από τις μουσικές του σπουδές και την λαμπρή διεθνή καριέρα του στην όπερα, σπούδασε γλωσσολογία και λαογραφία και ήταν διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Βόννης και πρώτος βαρύτονος στην Όπερα της ίδιας πόλης.